waarbenjij.nu

Zo, wel weer eens tijd voor een berichtje vanuit hier. Lang geleden alweer zeg. Nou, in ieder geval bedankt voor alle reacties uit Nederland, vind ik leuk om ook eens te horen hoe het bij jullie allemaal goed. Wel goed gelukkig. Ga er maar vast voor zitten want ik heb weer heel wat meegemaakt, dus dat wordt weer een heel verhaal.

Vorige week heb ik eerst op woensdagavond een meeting gehad van de internationale studenten, was wel weer even tof. Volgende ochtend moest ik vroeg op voor college, toen kon ik wel merken hoe gezellig het de avond daarvoor geweest was. ;-)

Donderdag dus college gehad en toen kwam ik Uwe nog tegen, een Duitser die ook geschiedenis studeert en hier aan zijn Nederlands een beetje werkt. Met hem en Alex (een andere Duitser, spreekt heel goed Nederlands trouwens) heb ik toen in de Alma gegeten. Omelet met rijst, ongelofelijk die combinaties in de Alma, maar ja: het is goedkoop (en ik blijf een Nederlander hè J)

Toen zijn we nog even op een terrasje gaan zitten op de Grote Markt. Daar is ook de foto hieronder van. Jammer dat Alex en Uwe net niet op de foto staan.

Het was toen nog mooi weer, veel mooier dan nu. Het kan namelijk in oktober al heel koud zijn in België, zelfs onder nul. Die avond nog even een supermooie avond gehad in de fakbar van letteren. Daar was een feestje met als thema ‘het verre westen’. Met Cesar (een Mexicaan van geschiedenis) en Beatrice (een Italiaanse, Italiaanse literatuur) mooi wat pinten gepakt. De fakbar: (helaas zijn Cesar en Beatrice net weggesprongen toen ik een foto wilde nemen)

De volgende dag begon weer een beetje matig, zeker aangezien mijn huisgenoten allemaal om acht uur college hadden en me wakker meenden te moeten maken. Pfff! ’S Middags toch nog even in de bibliotheek gezeten om te studeren. Hier nog een fotootje van de bibliotheek. Mooi ding zeg, van binnen ook maar dat zie je nu niet.

Die avond even lekker naar Brussel geweest. De trein had wel driekwartier vertraging (de Belgische spoorwegen zijn bijna nog erger dan de NS, grapje!). Daar was Thomas. Even wat fijne Belgische biertjes gedronken en het leven doorgenomen. Zo het was daar ook al weer flink laat. We zaten hier op een terrasje op de Grote Markt, maar het is me niet gelukt om Thomas ook op de foto te krijgen. En het werd die avond ook pas heel laat donker in Brussel.

In de dagen daarna nog superveel beleefd, maar dat zet ik in mijn volgende berichtje wel. Dat komt eerder dan deze keer en dat beloof ik! Groetjes en kusjes aan iedereen!

oudere mevrouw in de alma

-“Prachtig, twee van de Italianen. En jullie spreken ook nog eens perfect Nederlands. Heel knap.”

Raf: “Maar ik ben Belg en hij is Noordnederlander, een Fries zelfs.”

-“En uw grootvader? Die is Italiaans!”

Ik: “Nee, niet dat ik weet!”

-“Hahaha, niet dat ik weet! (…) Niet dat ik weet!”

Dit speelde zich vanmiddag af in de alma (het universiteitsrestaurant), waar Raf en ik naast elkaar zaten te lunchen en door onze zwarte haren de interesse hadden gewekt van de oudere mevrouw schuin tegenover ons.

nikita

Er zijn (minstens) twee soorten verwondering. Een is een vrolijke verwondering die men met een aangenaam gevoel ondergaat, bijvoorbeeld bij mensen in gekke pakjes omdat het jeugdbewegingendag is, zoals gisteren. Of als men de “Stop Bologna. Ook ik wil mijn onderwijs in het Nederlands”-sticker ziet.

De tweede soort verwondering gaat gepaard met een stijgende ergernis. En deze stijgende ergernis heb ik net moeten ondergaan.

Stel je een plek voor waar alles ontzettend veel kutter en minder efficiënt geregeld is dan in Nederland. En noem die plek: buitenland.

Of nee, beter: noem hem België.

Of nog beter: noem hem een Belgische supermarkt, en dan in het bijzonder de GB waar ik mijn boodschappen doe.

Op die plek heb ik namelijk net langer dan een kwartier in de rij gestaan voor de kassa, waarachter de met het noemen van haar naam al lang volprezen caissière Nikita met een onnavolgbare traagheid de boodschappen van de klanten van de GB verwerkte. Nikita onderscheidt zich alleen in leeftijd van de andere Belgische caissières: ze is twintig of dertig of veertig jaar jonger dan haar collega’s maar net zo lelijk, traag en oliedom.

Maar Nikita is op zich geen berichtje waard. Zij was slechts even het fixatiepunt van mijn ergernis, en niet omdat ik in de rij stond: dat doe je altijd in een Belgische supermarkt. Nee, het probleem is de GB: het is de enige winkel in Leuven met zelfscankassa’s, u weet wel: kassa’s waarbij je zelf je boodschappen kunt scannen. Vooral in België geen overbodige luxe, je bent zelf immers altijd sneller dan Nikita en de haren. En bij zo een zelfscankassa is er maar één caissière nodig om 4 (zegge: vier!) kassa’s in de gaten te houden. Efficiënt, non? Waarom komt er dan bij de GB niemand op het idee om op zaterdagmiddag, met lange rijen bij alle kassa’s (allemaal!) en volle boodschappenwagentjes bij alle klanten, waarom komt er dan niemand op het toch niet godverdomdst ingewikkelde idee een Nikita bij de zelfscankassa’s neer te zetten?

hehe

Eindelijk weer eens een bericht. Ik ben druk geweest de laatste tijd met het schrijven van een onderzoeksvoorstel voor de heren Ankersmit en Tollebeek, en heb een paar daagjes in een heerlijk zonnig Parijs doorgebracht. Ondanks die zon ben ik snipverkouden teruggekomen trouwens.

Door deze onmenselijke drukte kon ik natuurlijk geen berichten meer op mijn weblog zetten. Maar nu heb ik door een slimme actie van mijn huisgenoten tijd over. Ik hoef namelijk niet meer af te wassen, dat doet de 'schacht'. Dat is niet een of andere ingenieuze Belgische afwasmachine zoals ik eerst dacht, maar een nog 'ongedoopte' eerstejaars die je kunt kopen. Voor 32 euro is er nu zo'n schacht van medicijnen aangekocht die voor twee weken de afwas komt doen en zelfs gaat koken. Na die twee weken is het feestje dan weer afgelopen en wordt de schacht in kwestie gedoopt - ook geen pretje. Net zag ik mijn pasgedoopte huisgenoot Bart (wiskunde, nu geen schacht meer) thuiskomen zonder kleren met alleen een plastic pak aan dat verdachte mannen in de herfst van 1992 ook in de Bijlmermeer droegen. Hij had namelijk net een middag door GFT-afval en een mix van koffie, melk, vet en van alles meer mogen rollen, en was daarbij zo smerig geworden dat hij zijn kleren meteen maar weggegooid had.

Maar allez, wij hebben een schacht!