nikita

Er zijn (minstens) twee soorten verwondering. Een is een vrolijke verwondering die men met een aangenaam gevoel ondergaat, bijvoorbeeld bij mensen in gekke pakjes omdat het jeugdbewegingendag is, zoals gisteren. Of als men de “Stop Bologna. Ook ik wil mijn onderwijs in het Nederlands”-sticker ziet.

De tweede soort verwondering gaat gepaard met een stijgende ergernis. En deze stijgende ergernis heb ik net moeten ondergaan.

Stel je een plek voor waar alles ontzettend veel kutter en minder efficiënt geregeld is dan in Nederland. En noem die plek: buitenland.

Of nee, beter: noem hem België.

Of nog beter: noem hem een Belgische supermarkt, en dan in het bijzonder de GB waar ik mijn boodschappen doe.

Op die plek heb ik namelijk net langer dan een kwartier in de rij gestaan voor de kassa, waarachter de met het noemen van haar naam al lang volprezen caissière Nikita met een onnavolgbare traagheid de boodschappen van de klanten van de GB verwerkte. Nikita onderscheidt zich alleen in leeftijd van de andere Belgische caissières: ze is twintig of dertig of veertig jaar jonger dan haar collega’s maar net zo lelijk, traag en oliedom.

Maar Nikita is op zich geen berichtje waard. Zij was slechts even het fixatiepunt van mijn ergernis, en niet omdat ik in de rij stond: dat doe je altijd in een Belgische supermarkt. Nee, het probleem is de GB: het is de enige winkel in Leuven met zelfscankassa’s, u weet wel: kassa’s waarbij je zelf je boodschappen kunt scannen. Vooral in België geen overbodige luxe, je bent zelf immers altijd sneller dan Nikita en de haren. En bij zo een zelfscankassa is er maar één caissière nodig om 4 (zegge: vier!) kassa’s in de gaten te houden. Efficiënt, non? Waarom komt er dan bij de GB niemand op het idee om op zaterdagmiddag, met lange rijen bij alle kassa’s (allemaal!) en volle boodschappenwagentjes bij alle klanten, waarom komt er dan niemand op het toch niet godverdomdst ingewikkelde idee een Nikita bij de zelfscankassa’s neer te zetten?