7:00:00

De eerste maand dat ik in België was, deed ik niet aan sport. Eind oktober heb ik een maandkaart gekocht voor het zwembad in de Sportoase ‘Philipssite’. Sindsdien ga ik iedere dag (of zo vaak mogelijk) zwemmen, ik ben al aan mijn derde maandkaart toe. Om dit een enigszins heroïsch tintje te geven, wil ik meteen bij openingstijd, zeven uur ’s ochtends, aanwezig zijn. Om deze heroïsche daden ook nog te kunnen bewijzen (voornamelijk aan mezelf) bewaar ik de bonnetjes die ik iedere dag krijg. Mijn kaart wordt gescand en ik krijg een bewijsje met daarop mijn naam, kaartnummer en de woorden ‘manuele registratie van 1 bezoekers’ (sic!, voor het eerst in mijn leven dat ik ‘sic!’ gebruik, ik hoop dat ik het goed doe). Deze bonnetjes bewaar ik, en de stapel die ik nu verzameld heb, is de getuige van mijn gezonde levensstijl.

Vorige week dinsdag echter deed de kassa het niet. Iedereen mocht vrij door lopen, niemand kreeg een bonnetje. Waarschijnlijk heeft geen van de vaste bezoekers (want het zijn allemaal vaste bezoekers; het zwembad heeft mijn leven verrijkt met vele gezichten die ik goed ken, waar namen bij horen die ik nooit zal weten) dat erg gevonden. Sterker nog, de meesten van hen zie ik het pas ontvangen bonnetje dagelijks in de prullenbak gooien. Ze weten niet wat ze weggooien. Voor mij is het ontbreken van het bonnetje echter een kleine ramp: mijn verzameling is niet meer compleet. Nu heb ik maar zelf op een bonnetje van een andere dag geschreven dat ik op 8 januari echt wel geweest ben.

Het was vorige week ook een optie geweest om later een bonnetje te vragen, maar dat ik heb niet gedaan. Om twee redenen. Ten eerste vond ik het een beetje stom om bij het naar buiten lopen te vragen of ze mijn pasje nog even door de scanner zouden willen halen: wat zouden de mensen wel niet denken! Ten tweede, en misschien nog wel belangrijker, was er dan de verkeerde tijd op het bonnetje komen te staan. Want dat is het laatste dat nog op de bonnetje afgedrukt staat: de tijd waarop de kaart is gescand. En die zou vorige week natuurlijk veel later geweest zijn dan die heroïsche zeven uur, die ik iedere dag zo dicht mogelijk probeer te benaderen. En dat brengt mij bij de dag van vandaag en het onderwerp van dit blogje: de kassa deed het, ik kreeg een bonnetje en voor het eerst in mijn zwemcarrière prijkte daarop de tijd: “7:00:00”. Een groot geluk!